صادرات هرگز نمی تواند یک نفرین باشد ، اما یک نعمت بزرگ است.

آرژانتین صادرات بسیار کمی دارد و این باعث می شود کمی رشد کند و بحران های ارزی منظمی داشته باشد.

افزایش قیمت کالاهایی که فرد می فروشد باعث سود بیشتر و سود بیشتر برای شرکت های صادر کننده می شود.

ما آنچه چین در یک هفته صادر می کند ، در یک سال صادر می کنیم. ما یکی از ده کشور بسته جهان هستیم. در حال حاضر کمتر از 10 سال پیش صادرات داریم.

و آیا اقتصاد آرژانتین مقصر صادرات است؟

وقتی قیمت کالاها خوب باشد ، مشکلات تورم غذا شروع می شود.

در زمان قبل از شروع قرن ، در بسیاری از کشورها به دلیل این مشکلات بحران هایی وجود داشت ، جایی که می توان قیمت ذرت در مکزیک یا قیمت شیر ​​در هند را نشان داد ، در یک مورد واردات کالا و در یک کشور دیگر بزرگترین. صادر کننده

آرژانتین به عنوان صادرکننده محصولاتی که در سبد خانواده مانند گوشت ، گندم و ذرت قرار دارند ، وقتی قیمت آنها افزایش می یابد ، بر تورم تأثیر دارد ، اگرچه با تورم 50٪ نمی توان ثابت کرد که این به دلیل این افزایش است. به قیمت

کسری های مالی ، تولید گازهای گلخانه ای کنترل نشده و انتظارات تورمی دلیل اصلی این امر است.

به همین ترتیب ، کشورهایی که کالاهایی را که بخشی اساسی از سبد آنها است صادر می کنند ، با سرنوشت های مختلف در این بازارها مداخله کرده اند.

تحقیق و بررسی

در مرحله قبلی قیمت های فوق العاده (2003-2009) ، من اقدامات انجام شده توسط کشورهای صادر کننده غذا را با در نظر گرفتن وضعیت قیمت بررسی کردم.

از نظرسنجی انجام شده در 70 کشور ، 5 محدودیت مانند سهمیه ، 9 ممنوعیت اعمال و 27 کشور مالیات صادرات اعمال می کنند. اگرچه برخی از کشورها سه نوع اقدام را با هم ترکیب کرده اند ، و همچنین کشور ما.

برنج محصولی بود که بیشترین محدودیت ها را متحمل شد. سپس گندم ، ذرت و روغن های گیاهی. به عنوان مثال ، مالزی در روغن نخل مداخله کرده است زیرا این ماده غذایی بخشی اساسی از رژیم غذایی آنها است.

مصر ، چین ، هند ، اندونزی و کامبوج صادرات برنج را به طور کامل یا تا حدی در دهه اول قرن ممنوع کرده اند. روسیه ، اوکراین ، صربستان و زامبیا تعرفه هایی را برای صادرات غلات وضع کرده اند.

سازمان جهانی غذا و کشاورزی (FAO) معتقد است که عرضه مواد غذایی باید افزایش یابد و این اقدامات عکس این عمل را انجام می دهد و در نهایت قیمت ها را در مقیاس جهانی افزایش می دهد و بنابراین بر فقر تأثیر می گذارد.

این اقدامات در کوتاه مدت فشارهای غذایی را تا حدی کاهش می دهد ، اما در میان مدت و بلند مدت هم برای اقتصادی که این اقدام را اجرا کرده و هم برای اقتصاد و فقر جهانی منفی است.

کشورهای وارد کننده نیز در حال افزایش به افزایش قیمت ها و از یک مطالعه با شرکت 77 کشور هستند که نیمی از آنها مالیات واردات مواد غذایی را کاهش می دهد.

مداخلات صادراتی بر رفتار صادراتی این کشورها تأثیر گذاشته است.

متداول ترین معیار ، عوارض صادراتی بود که تأثیر منفی بر عملکرد صادراتی کشوری که آنها را اعمال کرده بود ، داشت.

در مقایسه با کشورهایی که عوارض صادراتی اعمال می کنند ، صادرات آنها 108٪ در مقایسه با 141٪ که فروش جهانی از آنهایی که عوارض صادراتی اعمال نکرده اند افزایش یافته است (تجزیه و تحلیل از 2002 تا 2008)

بدترین عملکرد کسانی است که از شرکتها یا تابلوهای دولتی برای صادرات استفاده می کنند و بنابراین بخشی از درآمد حاصل از فروش بین المللی را حفظ می کنند ، جایی که صادرات آنها فقط 69٪ افزایش می یابد.

کشورهای دیگر چه کردند؟

کشور ما همیشه به عنوان تولید کننده مواد غذایی با استرالیا ، کانادا و نیوزیلند مقایسه می شود و ما هند را به عنوان یک تولید کننده عمده شیر در جهان اضافه می کنیم ، اگرچه صادر کننده قوی نیست.

کانادا شورای گندم کانادا را تأسیس کرد که در سال 1935 تأسیس شد و در انحصار خرید محصولات گندم و جو در ایالت بود. تا سال 2012 فعالیت می کند. کانادا در حال حاضر عوارض یا محدودیت های صادراتی را اعمال نمی کند زیرا سومین صادر کننده گندم در جهان است.

استرالیا همچنین انجمن گندم را تأسیس کرد که در سال 1930 تأسیس شد و تا سال 1999 فعالیت می کند. در حال حاضر ششمین صادر کننده بزرگ گندم در جهان است ، اگرچه در زمان فعالیت هیئت مدیره سومین است. 17 درصد از صادرات گندم در جهان را تشکیل می دهد و امروز 3/13 درصد است. در صادرات گندم محدودیتی ایجاد نمی کند.

مورد نیوزلند ویژه است زیرا در بازار کیوی ، یک محصول نمادین از آن کشور دخالت می کند.

طبق تجزیه و تحلیل سازمان تجارت جهانی ، “فقط یک شرکت بازرگانی دولتی با اختیارات ویژه برای صادرات کیوی وجود دارد. تابلوهای رسمی بازاریابی توسط سازمانهای تولید کننده جایگزین شده اند. یک شرکت بازرگانی دولتی تقریباً انحصار صادرات کیوی به اکثر بازارها را دارد. “

گروه Zespri تنها شرکت بازرگانی دولتی است که در حال حاضر در نیوزیلند فعالیت می کند و بازرگانان خصوصی می توانند با همکاری شرکت دولتی کیوی به بازارهایی غیر از استرالیا صادر کنند.

هدف اعلام شده این شرکت افزایش درآمد حاصل از این صادرات است و احتمالاً جنگ قیمت باعث کاهش سود کشور نمی شود.

در مورد هند ، از حقوق صادرات ، سهمیه و ممنوعیت استفاده می کند.

محصولات به صورت رایگان ، محدود و ممنوع برای صادرات یا کالاهایی که منحصراً توسط شرکت های بازرگانی دولتی فروخته می شوند طبقه بندی می شوند.

بر اساس تحلیل سیاست تجارت WTO ، وی گفت که “به نظر می رسد استفاده از محدودیت ها و ممنوعیت های صادرات مغایر با هدف اصلی سیاست تجاری هند ، یعنی افزایش سهم خود از صادرات جهانی است”.

هدف هند دستیابی به 2.5٪ از فروش جهانی تا سال 2020 بود ، و اکنون در 1.7٪ متوقف شده است ، اگرچه در پایان قرن 0.7٪ بود.

مالیات صادرات ، محدودیت ها و ممنوعیت های صادرات ، حداقل قیمت صادرات و تجارت دولتی در صورت لزوم برای تنظیم عرضه داخلی محصولات اساسی کشاورزی مورد استفاده قرار می گیرد ، همانطور که سازمان تجارت جهانی با توجه به سیاست تجارت هند گزارش داده است.

مورد برنج

برنج محصولی با صادرات بالا و بخشی از سبد غذایی کشورهای مهم به ویژه آسیا است.

تجارت جهانی برنج با هدایت هند انجام می شود که بزرگترین صادر کننده در جهان است و 34.5 درصد از کل فروش جهانی را به خود اختصاص داده است.

در جایگاه دوم تایلند با 19٪ از بازار و سپس ویتنام با 10.8٪ قرار دارد. از هر سه مورد ، 6.5 از هر 10 دلار برنج فروخته شده در سراسر جهان ، 6.5 است.

هر سه در صادرات برنج اعمال می شوند و مداخله می کنند. هند با توجه به شرایط ، عوارض و سهمیه های صادراتی را تعیین می کند.

تایلند مجوزهای صادرات غیر خودکار را اعمال می کند و بنابراین تجارت برنج را هدایت می کند ، بنابراین صادر کنندگان باید این مجوز را درخواست کنند تا به آنها اجازه دهد محصول را به کشورهای دیگر بفروشند.

ویتنام ، به نوبه خود ، دارای شرکت های دولتی است که بیش از نیمی از کل صادرات برنج آن را تشکیل می دهد.

تا سال بازاریابی 2012/2013 ، شرکت دولتی Vinafood حق فروش انحصاری در بازار فیلیپین را داشت و در قراردادهای بین دولت ها وضعیت تأمین کننده انحصاری را حفظ می کرد. سایر شرکت های صادر کننده برنج باید مجوز ویژه ای را درخواست کنند.

صادرات همیشه مثبت است

کشورهایی که غذاهایی را صادر می کنند که بخش مهمی از سبد غذایی اصلی آنها است معمولاً با افزایش قیمت این محصولات در بازارهای صادراتی مداخله می کنند تا سعی کنند تأثیر تورمی را کاهش دهند.

بیشتر این کشورها تورم یک رقمی سالانه دارند ، بنابراین آنها می خواستند که از آن سطح فراتر نرود و تأثیر آن را بر طبقات کمتر مرفه ، که بیشترین آسیب را از افزایش قیمت مواد غذایی دارند ، کاهش دهد.

به دنبال تجزیه و تحلیل تجربه بین المللی ، قابل توجه است که کشورهای صادرکننده مواد غذایی اقدامات خاصی را برای کاهش تأثیر بر قیمت ها ایجاد می کنند.

برخی دیگر تقاضای یارانه را کاهش می دهند تا اثراتی را که ممکن است توسط طبقات پایین ایجاد شود ، کاهش دهند.

همچنین باید در نظر داشت که این اقدامات ایجاد شده بر صادرات تأثیر می گذارد و حجم فروش را کاهش می دهد ، به ویژه در مورد آرژانتین با چنین نیازی به ارز ، فعالیت و جمع آوری.

با توجه به تجربه بین المللی در این زمینه ، بحث در مورد این موضوع برای کمک به کاهش تأثیر اقتصادی بر طبقات پایین و تقویت صادرات ما لازم است.